NO: Η γλυκιά αμφισημία της Δημοκρατίας

Η καμπάνια του «ΟΧΙ» για το δημοψήφισμα που προκήρυξε το 1988 στη Χιλή η στρατιωτική δικτατορία του Pinochet μέσα από την ταινία «ΝO» του Pablo Larrain …και μερικές σκέψεις με αφορμή την ταινία από το πολύ καλό Katabran’s Blog

Read Full Post »

«Millones» από την Camila Moreno

Farmacéutica, trasatlántica, trasandina
Una vida se apaga porque le estorba
Que no se muera pronto pa’ darle la vacuna
Ellos dicen ser buenos reparten pastillas
Ay que pena que le da si se hace tira
Ellos dicen ser buenos reparten pastillas
Ay que pena que le da pero es mentira.

Quieren millones, millones, millones,
millones, millones, millones.
Millones, millones, millones,
millones, millones, millones.
Millones de alma en su inmensa cuenta
Millones de casas sobre la selva.

Y esto pasan los días, pasan las noches
Pasan todos los segundos que tomo té en la cocina.

Farmacéutica, trasatlántica, trasandina
Una vida se apaga porque le estorba
Que no se muera pronto pa’ darle la vacuna.

Quieren millones, millones, millones,
millones, millones, millones.
Millones de alma en su cuenta
Millones de represa en la tierra.

Ellos gobernaron: el pasado, la rutina, la energía
No gobernaran el futuro
Ellos gobernaron: el pasado, la rutina, la energía
No gobernaran el futuro, no
No gobernaran el presente, el futuro

Quieren millones, millones, millones,
millones, millones, millones.
Millones de alma en su cuenta
Millones de represa en la tierra.

Read Full Post »

Μήνυμα στους ζωντανούς: Ο Subcomandante Marcos στους εξεγερμένους της Χιλής

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=EVbuxYgBiek]

Παλιότερο (Οκτώβρης 2009) αλλά πάντα επίκαιρο. Η μετάφραση από τη Λέσχη…

Αδέρφια (αδερφοί κι αδερφές) της Χιλής

Σας μιλάω εξ ονόματος των γυναικών, των ανδρών, των παιδιών και των γέρων του εθνικο-απελευθερωτικού στρατού των Ζαπατίστας, της τεράστιας πλειοψηφίας των ιθαγενών Μάγιας, που αντιστεκόμαστε στα βουνά του νοτιανατολικού Μεξικού για την ανθρωπότητα, ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό.

Ευχαριστούμε τους αδερφούς και τις αδερφές που μας έδωσαν σήμερα την ευκαιρία να φτάσει ο λόγος μας στην επαναστατημένη Χιλή.

Ζητάμε μια θέση στην οργή σας, στον πόνο σας, και πάνω απ’ όλα στην ελπίδα σας, γι’ αυτά τα λόγια.

Δεν πρόκειται να σας μιλήσω για τους μεξικάνους ζαπατίστας, τον αγώνα, τους πόθους μας, τα όνειρα και τους εφιάλτες μας, την αντίστασή μας. Μετά από όλα αυτά, σε σύγκριση με τους άνδρες και τις γυναίκες, ιδίως όσους γεννήθηκαν σε αυτήν τη γη, που φώτισαν τους ουρανούς της Λατινικής Αμερικής, οι ζαπατίστας συνεχίζουν να είναι ένα φωτάκι, αδύναμο και μακρινό.

Όχι. Ο τωρινός μας λόγος έρχεται να ενώσει τον χαιρετισμό μας και το φόρο τιμής μας σε ένα λατινοαμερικάνο, έναν Χιλιανό του Κινήματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (MIR), που έπεσε στη μάχη ενάντια στη δικτατορία του Πινοτσέτ, στις 5 Οκτώβρη του 74’.

Ο σημερινός μας λόγος είναι ένας χαιρετισμός στον Μιγκέλ Ενρίκες Εσπινόσα.

Και τον χαιρετίζουμε σήμερα, που κάτω από τους ουρανούς της Λατινικής Αμερικής, αυτής που πονάει από το Μπράβο ως την Παταγονία, οι ισχυροί μας βάζουν στα χέρια μια χούφτα σκόνη, και μας λένε: αυτό είναι ό,τι μένει από την πατρίδα σας.

Κι οι ίδιοι σήμερα, οι από πάνω, μας δείχνουν τις εικόνες της γεωγραφίας που έχουν επιβάλει σε ένα μέρος των εδαφών μας.

Εκεί που πριν υπήρχε μια σημαία, σήμερα υπάρχει ένα εμπορικό κέντρο.

Εκεί που υπήρχε μια ιστορία, σήμερα υπάρχει ένα ταχυφαγείο (φαστφουντάδικο).

Εκεί που άνθιζαν λουλούδια, σήμερα υπάρχει ένας έρημος τόπος.

Εκεί που υπήρχε μνήμη, σήμερα υπάρχει λήθη.

Στη θέση της δικαιοσύνης, ελεημοσύνη.

Στη θέση της Πατρίδας, ένας σωρός ερείπια.

Στη θέση της μνήμης, το άμεσο και το εφήμερο.

Στη θέση της ελευθερίας, ένας τάφος.

Στη θέση της δημοκρατίας, ένα διαφημιστικό σποτ.

Στη θέση της πραγματικότητας, οι αριθμοί.

Αυτοί, οι από πάνω, μας λένε: αυτό είναι το μέλλον που σας υποσχόμαστε. Απολαύστε το. Αυτό μας λένε και ψεύδονται. Αυτό το μέλλον μοιάζει πολύ με το παρελθόν.

Κι αν κοιτάξουμε με προσοχή, ίσως δούμε ότι οι από πάνω είναι οι ίδιοι με χτες. Αυτοί που, όπως και χτες, μας ζητάνε σήμερα υπομονή, ωριμότητα, λογική, παραίτηση και παράδοση. Αυτά τα έχουμε ήδη δει και τα έχουμε ακούσει και πριν.

Οι ζαπατίστας θυμόμαστε. Αντλούμε τη μνήμη από τα στρατιωτικά μας σακίδια, τις τσέπες των στολών εκστρατείας μας. Θυμόμαστε.

Γιατί υπήρχε μια εποχή στην οποία όλη η Λατινική Αμερική ήταν αδελφωμένη.

Έφτανε να απλώσεις το χέρι και χτυπούσαν οι καρδιές των λατινοαμερικάνικων λαών.

Έφτανε να γυρίσεις λίγο τη ματιά σου κι εκεί βρισκόταν η διάσπαρτη αστραπή της Αμαζονίας, η ανεξίτηλη ουλή των Άνδεων, η περήφανη Ακονκάγουα, η ατέλειωτη Γη του Πυρός, το πάντα ανήσυχο (ηφαίστειο) Ποποκατέπετλ.

Και μαζί με αυτά, οι λαοί που τους έδωσαν όνομα και ζωή.

Γιατί υπήρχε μια εποχή στην οποία η Χιλή κι όλες οι χώρες της Λατινικής Αμερικής ήταν πιο κοντά στο Μεξικό από την αυτοκρατορία που, από τον γεωγραφικό και κοινωνικό βορρά, επιβάλλει την απόσταση, σε όσους μοιραζόμαστε την ιστορική γειτνίαση.

Υπήρχε μια εποχή. Ίσως είναι ακόμα αυτή η εποχή.

Σήμερα, όπως και χτες, το χρήμα ενώνει τους αλαζόνες.

Σήμερα, όπως και χτες, με τη βοήθεια των ισχυρών πολυεθνικών, η ξένη στρατιωτική εξουσία, προσπαθεί να υποσκάψει τα εδάφη μας, μερικές φορές καλυμμένη με στολές των τοπικών στρατών, ή με σύμβουλους, πρέσβεις, μυστικούς πράκτορες.

Σήμερα, όπως και χτες, αυτά τα κεφάλαια προσπαθούν να αγοράσουν νόμιμα πιστοποιητικά ατιμωρησίας για τους γορίλες που τους υπηρέτησαν και που, πάντα το ξέραμε, όταν έλεγαν «Πατρίδα», δε μιλούσαν για την Χιλή, την Αργεντινή, την Ουρουγουάη, τη Βολιβία, τη Βραζιλία. Όχι. Η σημαία που χαιρετούσαν ήταν αυτή με τις μπάρες και τα θολά αστέρια (σ.σ. μτφ.: εννοεί τη σημαία των ΗΠΑ).

Σήμερα, όπως και χτες, ο αφηνιασμένος και βίαιος βορράς πολιορκεί και σκοπεύει να πνίξει αυτό το μοναδικό αστέρι της αξιοπρέπειας που λάμπει στην Καραϊβική.

Σήμερα, όπως και χτες, οι κυβερνήσεις ορισμένων χωρών μας λειτουργούν ως θλιβερός κομπάρσος σε αυτή την ποταπή εμμονή να υποτάξουν το λαό της Κούβας.

Σήμερα, όπως και χτες, η αυτοκρατορία που παίζει το ρόλο της παγκόσμιας αστυνομίας και καταπατά νόμους, δίκαια, λαούς, είναι η ίδια.

Σήμερα, όπως και χτες, αυτός που προσπαθεί να αποσταθεροποιήσει νόμιμες κι εκλεγμένες κυβερνήσεις, οι οποίες όμως δεν είναι υποτακτικές (χτες στην Χιλή, σήμερα στη Βενεζουέλα, πάντα στην Κούβα) είναι ο ίδιος.

Σήμερα, όπως και χτες, το σύστημα που βασίζεται στο ψέμα, την πλάνη και την εξαπάτηση, τη δικτατορία του χρήματος, θέλει να μας δώσει μαθήματα δημοκρατίας, ελευθερίας, δικαιοσύνης.

Σήμερα, όπως και χτες, αυτός που «εκδημοκρατίζει» τον πόνο, τη δυστυχία, το θάνατο για τους λαούς της Λατινικής Αμερικής είναι ο ίδιος.

Σήμερα όπως και χτες, αυτός που καταδιώκει, βασανίζει, φυλακίζει, σκοτώνει, είναι ο ίδιος.

Σήμερα όπως και χτες, μας κάνουν πόλεμο, πότε με σφαίρες, πότε με οικονομικά προγράμματα, και πάντα με ψέματα.

Σήμερα, όπως και χτες, ο πραγματικός τρόμος, αυτός που έρχεται από πάνω, επικαλείται το θεό για να δικαιολογηθεί.

Σήμερα, όπως και χτες, επιχειρούν να μας κρύψουν ότι ναι, είναι ένας ο θεός που μας τρέφει, αλλά είναι ο θεός του χρήματος.

Σήμερα, όπως και χτες, σε μερικές χώρες οι μικρόψυχοι είναι στην κυβέρνηση.

Σήμερα, όπως και χτες, η χωλότητα (αδυναμία) του συστήματος ντύνεται με σύνθετα επιχειρήματα, δημοσκοπήσεις, κοστούμια μάρκας, αντεστραμμένους καθρέφτες.

Ίσως είναι ακόμα αυτή η εποχή. Ίσως όχι.

Γιατί σήμερα, ο νέος και σύνθετος μανδύας με τον οποίο ντύνεται η βία των κερδών για τους λίγους εις βάρος των πολλών, φέρνει στο προσκήνιο έναν πραγματικό παγκόσμιο πόλεμο ενάντια στην ανθρωπότητα.

Ολόκληρα έθνη ρημάζονται.

Εδάφη κατακτούνται.

Επανακαθορίζεται η παγκόσμια γεωγραφία.

Γκρεμίζονται τα τείχη για τα χρήματα κι ορθώνονται για τους λαούς.

Οι ιστορικές κουλτούρες των λαών μας, πρόκειται να αντικατασταθούν από επιπόλαιες ελαφρότητες.

Σε μερικές χώρες, αντί για εθνικές κυβερνήσεις υπάρχουν τοπικές διοικήσεις.

Ξεπουλιούνται οι φυσικοί πόροι, η γη, η ιστορία. Και πάνω στις οροσειρές που διατρέχουν κι ενώνουν τη Λατινική Αμερική, από το Μπράβο στο Βορρά, μέχρι τη Γη του Πυρός, θέλουν να βάλουν μια πινακίδα που να ανακοινώνει και να απειλεί: Πωλείται.

Οι φτωχοί, οι ακτήμονες, αυτοί δηλαδή που αποτελούν την τεράστια πλειοψηφία της ανθρωπότητας, είναι θύμα κατασχέσεων και ταξικών διακρίσεων.

Με «κατασχεμένη» αξιοπρέπεια, γκετοποιημένοι στις περιφέρειες των μεγάλων πόλεων, στο περιθώριο των κυβερνητικών προγραμμάτων, στην άκρη του μέλλοντος που σε μερικές χώρες αποφασίζεται, όχι στα κοινοβούλια και τα κυβερνητικά μέγαρα, αλλά στις διοικήσεις των μετόχων των πολυεθνικών.

Σήμερα η εκμετάλλευση είναι πιο βίαια απ’ όσο ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας, σήμερα ο κυνισμός είναι φιλοσοφικό πιστεύω αυτών που θέλουν να κυβερνήσουν τον πλανήτη, δηλαδή αυτών που τα έχουν όλα, εκτός από τσίπα.

Σήμερα ο πόλεμος ενάντια στην ανθρωπότητα, δηλαδή ενάντια στη λογική, είναι πιο παγκόσμιος από ποτέ.

Σήμερα ο πόλεμος είναι σε όλα τα μέτωπα και σε όλες τις χώρες.

Αν χτες ήταν καθήκον να εναντιωθούμε, να αγωνιστούμε, να αντισταθούμε στην ανόητη λογική του κέρδους, σήμερα είναι απλά και καθαρά υπόθεση επιβίωσης, προσωπικής, τοπικής, περιφερειακής, εθνικής, ηπειρωτικής, παγκόσμιας.

Αδερφοί κι αδερφές της Χιλής,

Υπήρχε μια εποχή που η Λατινική Αμερική ήταν αδελφωμένη. Ίσως να είναι ακόμα αυτή η εποχή.

Ίσως η συλλογική μνήμη, που μας δίνει ταυτότητα ως Λατινοαμερικάνους, πιάνει ονόματα κι ημερομηνίες στο ημερολόγιο, για να μας πει ότι υπάρχει μια πατρίδα πιο μεγάλη από αυτήν της σημαίας μας.

Με πόσα ονόματα γεμίζει το ημερολόγιο του πόνου στη γη μας;

Αν στην Αμερική μας, ο Ερνέστο Γκεβάρα είναι ένα από τα ονόματα με τα οποία εξεγείρεται ο Οκτώβρης, το ημερολόγιο εμάς των από κάτω φωτίζεται όταν έχει τα ονόματα των Turcios Lima και Yon Sosa στη Γουατεμάλα, του Roque Dalton στο Σαλβαδόρ, του Carlos Fonseca στη Νικαράγουα, του Camilo Torres στην Κολομβία, των Carlos Lamarca και Carlos Marighela στη Βραζιλία, των Inti και Coco Peredo στη Βολιβία, του Raúl Sendic στην Ουρουγουάη, του Roberto Santucho στην Αργεντινή, César Yáñez στο Μεξικό.

Κι ονομάζω μόνο μερικούς από τους πολλούς που αποφάσισαν στη δική μας Λατινική Αμερική, στον καιρό τους και με τον τρόπο τους, να βάλουν ένα λιθαράκι στην ελπίδα, και οι οποίοι, στην ποσότητα τρυφερότητας που απαιτεί η Λατινική Αμερική για να την αγαπήσεις, πρόσθεσαν μια ορισμένη ποσότητα μολυβιού (σφαιρών) και αίματος… του δικού τους αίματος.

Το πρόβλημα με όλους αυτούς στο ημερολόγιο του πόνου, είναι ότι δε φεύγουν έτσι, σα νομάδες. Αντιθέτως, φεύγουν αφήνοντάς μας κάτι σαν χρέος, κάτι που πρέπει να εξοφλήσουμε, για να μπορούμε να τους επικαλούμαστε χωρίς ντροπή, χωρίς κρίμα.

Κάποιοι επισημαίνουν ότι εκείνοι οι άνδρες κι οι γυναίκες που πήραν ή παίρνουν το δρόμο της ένοπλης εξέγερσης, γοητεύονταν ή γοητεύονται από το θάνατο, είχαν ή έχουν μια κλίση στο μαρτύριο, μεσσιανικές ανησυχίες, που θέλουν μόνο μία θέση στα τραγούδια διαμαρτυρίας, στα ποιήματα, στα λαϊκά ημερολόγια, στα μπλουζάκια της νεολαίας, στα ράφια με τα ενθύμια του επαναστατικού τουρισμού.

Κάποιοι σκέφτονται ότι οι λόγοι ηττούνται, όταν πεθαίνουν αυτοί που αγωνίζονται γι’ αυτούς, δηλαδή αυτοί που τους δίνουν ζωή.

Κάποιοι λένε ότι ο οδυνηρός λατινοαμερικάνικος Οκτώβρης κομμάτιασε την ελπίδα στην Χιλή, την Ουρουγουάη, την Αργεντινή, τη Βολιβία, το Μεξικό, όλη τη Λατινική Αμερική.

Ίσως να ‘ναι κι έτσι. Ίσως όμως και όχι.

Ίσως αυτοί που πήραν τα όπλα, όπως ο Μιγκέλ, για να πουν «όχι», στην πραγματικότητα έλεγαν «ναι» σε ένα αύριο που τότε έμοιαζε μακρινό.

Ίσως αυτοί που έβαλαν φωτιά στα λόγια τους, όπως ο Μιγκέλ, δεν το έκαναν για να πυροδοτήσουν το θάνατο, αλλά για να φωτίσουν τη ζωή.

Ίσως αυτοί που, όπως ο Μιγκέλ, σκέφτηκαν και πυροβόλησαν, δεν το έκαναν για να έχουν μια θέση στο μουσείο της επαναστατικής νοσταλγίας, αλλά για να έχουν όλοι οι λαοί μια θέση στον κόσμο.

Ίσως το ημερολόγιο του μέλλοντος δε θα έχει ονόματα, ή ακόμα καλύτερα, θα έχει όλα τα ονόματα.

Ίσως γι’ αυτό οι απουσίες που μας πονάνε, κάθε μήνα της Λατινικής Αμερικής, έβαλαν έναν σταυρό στο ημερολόγιο, σαν αυτόν που μας πονάει στις 5 Οκτώβρη.

Ίσως γιατί αυτές οι απουσίες, αντί για κενό, σου αφήνουν όρεξη να παλέψεις για την ελπίδα να «αλλάξεις τον κόσμο», όπως λέμε εμείς οι ζαπατίστας. Ίσως…

Ίσως η ελπίδα τροφοδοτείται, όπως η δική μας Αμερική, από τη μνήμη.

Κι ίσως η ελπίδα να μην είναι παρά το αντίτιμο για να αποκαταστήσουμε ξανά την ελπίδα, που έχει θρυμματιστεί στο ημερολόγιο που μας επιβάλλουν.

Ίσως αυτή η μνήμη, που σήμερα μας καλεί κι ενώνει ξανά τη Λατινική Αμερική, να μην είναι μια κληρονομιά που μας κληροδοτεί αυτός ο πόνος, αλλά ένα καθήκον που μας ορίζει. Ίσως…

Ίσως είμαστε εδώ για να το γνωρίσουμε, ακόμα κι όσοι δεν παρευρισκόμαστε. Γιατί ίσως το σήμερα να μην είναι ίδιο με το χθες.

Ένας Χιλιανός επαναστάτης, από αυτούς που σε έκαναν να τρέμεις, όταν έπαιζαν την κιθάρα, ο Víctor Jara, σκεπτόμενος ίσως το βάρος των σημερινών καιρών, είπε, μας είπε, μας λέει ότι «είναι δύσκολο να βρεις διαύγεια στη σκιά, όταν ο ήλιος που μας φωτίζει, ξεθωριάζει την αλήθεια». Και είπε, μας είπε, μας λέει: «Μακάρι να βρεθεί δρόμος για να συνεχίσουμε να πορευόμαστε».

Κι ήταν σε αυτή την τη γη της Χιλής, πριν πολύ καιρό, που ο Μανουέλ Ροντρίγκες είπε, μας είπε, μας λέει, σα να μας δείχνει το δρόμο «Ακόμα έχουμε Πατρίδα συμπολίτες».

Κι ένας άλλος, επίσης Χιλιανός, εδώ κοντά και κάτω απ’ τις σφαίρες που σημάδεψαν την καρδιά του, είχε την ψυχραιμία και τη σοφία να πει, να μας πει «αργά ή γρήγορα, θα ανοίξουν ξανά τα μονοπάτια, απ’ όπου θα περπατήσει ο ελεύθερος άνθρωπος, για να δημιουργήσει μια καλύτερη κοινωνία».

Ίσως το σήμερα να μην είναι ίδιο με το χθες.

Ίσως έχει γίνει μάθημα και σύντομα, εκεί που πριν μουντζούρωναν φύλλα λατινοαμερικάνικης ιστορίας, θα αλλάξουν οι στίχοι, και θα διαβάζεις, με την καθαρότητα αυτών που κοιτάνε από κάτω, ότι η δημοκρατία, η ελευθερία, η δικαιοσύνη είναι βαριές λέξεις, κι ότι τονίζονται στην καρδιά, δηλαδή στην αριστερή πλευρά του συλλογικού θώρακα που είμαστε.

Θα ήθελα να πω ότι θα νικήσουμε, ότι δε θα μας εκτοπίσουν, ότι το μέλλον θα είναι δικό μας, ότι θα σπάσουμε χίλιες αλυσίδες, ότι η ελευθερία είναι ένας ορίζοντας κοντινός. Αλλά εμείς οι ζαπατίστας πιστεύουμε ότι δε θα γίνει έτσι επειδή είναι δοσμένο, από κάποιον μυστικό προορισμό, ή ένα μανιφέστο, αλλά επειδή δουλεύουμε κι αγωνιζόμαστε γι’ αυτό.

Αδέρφια. Τα λόγια μας θέλουν να σας πουν το εξής.

Ευλογημένη η ανοιχτή φλέβα της Λατινικής Αμερικής που ονομάζεται Χιλή και που έχει στο αίμα της όχι την ΙΤΤ και την Anaconda Copper, όχι την United Fruit και την Ford, όχι την Παγκόσμια Τράπεζα και τον Πινοτσέτ, ούτε τα ονόματα με τα οποία ντύνονται οι μεν κι οι δε. Αλλά τους εργάτες της, τους αγρότες, τους φοιτητές, τα άτομα, τις γυναίκες, τους νέους της. Τον δικό της Víctor Jara, τη δική της Violeta Parra, το Salvador Allende της, τον Pablo Neruda της, το Manuel Rodríguez, το Miguel Enríquez. Τη μνήμη της.

Αδέρφια της Χιλής.

Δεχτείτε όλοι κι όλες τον χαιρετισμό από αυτούς που θαυμάζουμε κι αγαπάμε εμείς, οι Μεξικάνοι ζαπατίστας.

Γεια σου Χιλή!

Από τα βουνά του νοτιανατολικού Μεξικού, εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος.

 

Υγ: Συγχωρήστε μας αν τα λόγια μας δεν ήταν μια νουθεσία, όπως είναι η ζωή και ο θάνατος αυτού που τριάντα χρόνια μετά, μας καλεί. Στην πραγματικότητα, θέλαμε μόνο να εκμεταλλευτούμε αυτήν την πράξη, για να ζητήσουμε σε όλους εσάς, ταπεινά και με σεβασμό, να βάλετε εκ μέρους μας ένα κόκκινο λουλούδι (copihue) στην γη που τον φυλάει και να του πείτε ότι κι εδώ, στα βουνά του νοτιανατολικού Μεξικού, ο Οκτώβρης λέγεται επίσης Miguel.

Μετάφραση: Β.Κ

Read Full Post »

«Shock» από την Ana Tijoux

Ενα rap από τη Χιλή εμπνευσμένο από τις φοιτητικές εξεγέρσεις που σημάδεψαν τη χώρα τη χρονιά που περνάει..
 
Veneno tus monólogos

tus discursos incoloros
no ves que NO estamos solos
!!millones de polo a polo¡¡

Al son de un solo coro
marcharemos con el tono
con la convicción que !!BASTA DE ROBO¡¡

Tu estado de control
tu trono podrido de oro
tu política y tu riqueza
y tu tesoro no.

La hora sonó, la hora sonó

NO permitiremos más, más tu doctrina del shock

La hora sonó, la hora sonó (doctrina del shock)
La hora sonó, la hora sonó (doctrina del shock)
La hora sono, la hora sonó (doctrina del shock)
La hora sono, la hora sonó

NO países solo corporaciones
quien tiene más, más acciones
trozos gordos, poderosos decisiones por muy poco.

Constitución pinochetista
derecho opus dei, libro fascista.
Golpista disfrazado de un indulto elitista
cae la gota, cae la bolsa, la toma se toma la maquina rota.
la calle no calle, la calle se raya
la calle no calla, de bate que esta.

Ya todo lo quitan, todo lo venden
todo se lucra la vida, la muerte
todo es negocio.
Como tu todos, semilla, pascuala, métodos y coros.

Veneno tus monólogos
tus discursos incoloros
no ves que NO estamos solos
!!millones de polo a polo¡¡

Al son de un solo coro,
marcharemos con el tono
con la convicción que !!BASTA DE ROBO¡¡

Tu estado de control,
tu trono podrido de oro,
tu politica y tu riqueza y tu tesoro no.

La hora sono, la hora sonó

NO permitiremos mas, mas tu doctrina del shock

La hora sonó, la hora sonó (doctrina del shock)
La hora sono, la hora sonó (doctrina del shock)
La hora sono, la hora sonó (doctrina del shock)
La hora sono, la hora sonó

(Hablan unos jóvenes)

Golpe a golpe, beso a beso.
con las ganas y el aliento
con cenizas, con el fuego del presente con recuerdo,
con certeza y con desgarro, con el objetivo claro,
con memoria y con la historia el futuro es !!AHORA¡¡

Todo este tubo de ensayo,
todo este laboratorio que a diario,
todo este fallo, todo este económico modelo condenado de dinosaurio.

Todo se criminaliza, todo se justifica en la noticia,
todo se quita, todo se pisa, todo seficha y clasifica.

Pero...Tu política y tu táctica,
tu típica risa y ética.
Tu comunicado manipulado ¿cuantos fueron los callados?

Pacos, guanacos y lumas,
pacos, guanacos y tunas,
pacos, guanacos NO suman.
¿Cuantos fueron los que se robaron las fortunas?

Veneno tus monólogos
tus discursos incoloros
no ves que NO estamos solos
!!millones de polo a polo¡¡

al son de un solo coro
marcharemos con el tono
con la convicción que !!BASTA DE ROBO¡¡

Tu estado de control,
tu trono podrido de oro,
tu política y tu riqueza, y tu tesoro no.

La hora sonó, la hora sonó

NO permitiremos más, más tu doctrina del shock

La hora sonó, la hora sonó (doctrina del shock)
La hora sono, la hora sonó (doctrina del shock)
La hora sono, la hora sonó (doctrina del shock)
La hora sono, la hora sonó.
 

Read Full Post »

«1500 Dias» απο τους Subverso & Portavoz

FREI (SubVerso)

Si sale Frei, por mi pueblo sentiría vergüenza

¿Como es posible tropezar dos veces con la misma mierda?

¿Cómo no se dan cuenta? ¡Tá más claro que la cresta!

Si defendió a Pinocho cuando lo arrestaron en Inglaterra

Lo trajoe vuelta con la derecha, Insulza y Arrate

Diciendo que en esta tierra los tribunales eran capaces

Blindaron al tirano y le armaron la media defensa

Pa que muriera impune sin pasar un día tras las rejas

Deja que te cuente sobre este ex-Presidente

Simplemente hizo de los empresarios como sus clientes

Vendiendo a medio país, privatizando hasta el agua

Y ahora le crece más la nariz mientras el weón se hace la guagua

A España regala empresas a gran escala

Y sin balas ni espadas, otra vez mi raza es conquistada

Cobre, energía, carreteras, telefonía

Los pobres costean las penas de la macroeconomía

La gente se entretiene con las teleseries

Mientras Frei es obediente y firma veinte TLCs en serie

Y ahora este barsa ha predicao menos mercao y mas Estao

Cuando el mismo fue el culiao que lo dejó desmantelao

Piensa que con disfraces, su imagen se renueva

Aunque su comedia se llueva como en la tragedia de Casas COPEVA

Y así, su corrupta conducta comprueba

Que la Concerta, aunque se vista de izquierda, ¡derecha queda!

(CORO)

Ni ahí con las elecciones de los ricos

Ni ahí con votar por uno de esos cuicos

Hay mil quinientos días entre cada votación

Mil quinientos días ¡DE LUCHA Y ORGANIZACIÓN!

Ni ahí con las elecciones de los ricos

Ni ahí con dar más millones pa esos cuicos

Hay mil quinientos días entre cada votación

Y en cada uno de esos días, ¡YO VOTO REVOLUCIÓN!

PIÑERA (Portavoz)

Piñera, piraña que se baña en plata

Caviar y champaña, aviones, yates y playas privadas

Sus millones lo ponen en posiciones selectas

Entre los mil maricones más ricachones del planeta

Dueño de Lan Chile, donde se va volando

Cualquier trabajador que le dé color y se esté sindicalizando

En la bolsa, sus acciones van de polo a polo

Inversiones en Chilevisión y también en Colo-Colo

Y no sólo eso: es responsable directo

De que estís endeudao en casi diez veces tu sueldo

A fines de los ochenta, trajo a Chile las tarjetas

Pa que esa viles megaempresas nos hagan miles de promesas

Durante la dictadura acumula su gran fortuna

Y al hacer trampa en Talca la puta de Madariaga lo ayuda

Mientras el pueblo lucha y suda, Piñera duda

No sabe si ser de la DC o de la derecha dura

Como su hermano Jose, destacao Chicago Boy

De la escuela de Milton Friedman que nos tiene cagaos hasta hoy

Ingeniero del perverso modelo de pensiones

Que le roba a trabajadores chilenos con especulaciones

Y ahora este toni que tiene to el moni tiene un nuevo hobby

Quiere el Estao pa tenerlas toas como Berlusconi

¿Qué propone? ¡Una nueva forma de explotar!

Con vision de gerente y mente patronal, empresarial

MEO (SubVerso)

Y hablando de la farándula, vamos a hablar de

La candidatura que ha sido más mediática:

Marco Enríquez-Ominami, ni la sombra de su papi

Revolucionario que murió en combate

El marketing electoral del MEO

Es más vendio y engrupio que el blin-blin del Seo (2)

Hijo adoptivo del neoliberalismo:

Ominami padre, ministro del continuismo

ARRATE (Portavoz)

Yo quiero ver a mi pueblo en el Parlamento

¡Pero sólo pa quemarlo y dejarlo en el pavimento

Suena violento, pero es menos cruento que la traición

Del que pretende justificar un pacto por sumisión

¿No a la exclusión? ¡Ja, eso parece un mal chiste!

¿Quieren ser una pieza de la bestia que contra nuestra gente embiste?

Legalidad burguesa: arma de doble filo

Con que el reformismo combate al sector más combativo

Al dirigente de moda, el PC lo devora

Cambia de mente, se vende y traiciona con Tellier y Carmona

No es broma: ¿Vai a votar por la Concerta

Sólo porque el Comité Central puso tu voluntad en venta?

En segunda vuelta, ¿marcarás en la papeleta

Al que gobierna pa las empresas y limita el derecho a protesta?

Don Arrate: como candidato habla bonito

Tanto como cuando el golpista Aylwin lo hizo ministro

Y ahora se hace el loco con el lucro en la educación

Pero la ley que él firmó consagró su privatización

Es innegable su historia, pregúntale a los mineros

Cuando en el 97 al pueblo de Lota lo reprimieron

Y después, como embajador ante el gobierno en Argentina

Firma un convenio pa que Pascua Lama instala sus minas

Fue el malvado cerebro del giro hacia el mercado

Arquitecto del mal llamado socialismo renovado

Pa decirlo con toas sus letras: Arrate es un traidor

Que fue ministro con la DC y al PS lo derechizó

Mi mensaje al militante de base: hazte responsable

Antes que venga a penarte hasta Recabarren

(CORO)

Ni ahí con las elecciones de los ricos

Ni ahí con votar por uno de esos cuicos

Hay mil quinientos días entre cada votación

Mil quinientos días ¡DE LUCHA Y ORGANIZACIÓN!

Ni ahí con las elecciones de los ricos

Ni ahí con dar más millones pa esos cuicos

Hay mil quinientos días entre cada votación

Y en cada uno de esos días, ¡YO VOTO REVOLUCIÓN!

Read Full Post »

«Which side are you on?» από τους Rebel Diaz

Οι χιλιανοί Rebel Diaz θυμίζουν πόσο επίκαιρα είναι τα λόγια που η Florence Patton Reece έγραψε στη δεκαετία του 1930, προσφέροντας έναν από τους ωραιότερους ύμνους της εργατικής τάξης:

«Come all you poor workers, good news to you I’ll tell,
How the good old union has come in here to dwell.
Which side are you on, which side are you on?

We’re starting our good battle, we know we’re sure to win.
Because we got the gun thugs lookin’ pretty thin.
Which side are you on, which side are you on?

You go to Harlan County, there is no neutral there.
You’ll either be a union man or a thug for J.H. Blair
Which side are you on, which side are you on?

They say they have to guard us to educate their child.
Their children live in luxury, our children almost wild.
Which side are you on, which side are you on?

Gentlemen can you stand it, oh tell me how you can?
Will you be a gun thug or will you be a man?
Which side are you on, which side are you on?

My daddy was a miner, he’s now in the air and sun.
he be with you, fellow workers, till every battle’s won.
Which side are you on, which side are you on»?

Το «Which side are you on?» τραγουδισμένο από την Florence Reece     ……ΕΔΩ

Οι Rebel Diaz παίζουν απόψε στην Αθήνα, στο φεστιβάλ Αναιρέσεις, στους κήπους της Γεωπονικής σχολής.

Read Full Post »

Newen από την JAAS

Newen στη γλώσσα mapudungun των Mapuche σημαίνει δύναμη της ζωής. Η Jaas (Jennifer Aguilera Silva) ραπάρει στα ισπανικά και στα  mapudungun για την περηφάνια της κληρονομιάς των αυτοχθόνων της Χιλής και τον αγώνα τους για αυτονομία. Ζει στο San Joaquin στην περιφέρεια του Santiago.

Για την επικαιρότητα στη γη των Mapuche διάβασα πρόσφατα και ένα σχετικό άρθρο στο TVXS:  http://www.tvxs.gr/v23328

Read Full Post »